Rozdział 16

26.08.2013r, przystanek 16:00

Po tygodniowym pobycie w Berlinie czas było wyruszyć w podróż powrotną do Dortmundu. Pożegnałam się z Weroniką i wsiadłam do autobusu mając nadzieję, że tym razem obędzie się bez zbędnych niespodzianek. Zajmując swoje miejsce zauważyłam znajomą twarz. Mianowicie był to Leitner. Moritz Leitner.
-Hej. Chyba Cie znam- rzucił na powitanie siadając obok.
-Tak się składa, że ja Cie chyba też.

Czas w towarzystwie znacznie szybciej leci toteż nawet się nie zorientowałam, że dobijamy do Dortmundu.
-Poczekaj, zadzwonię do chłopaków, mieli po mnie przyjechać- stwierdził Mo
-Jasne, dzwoń.
-Mario?.....usłyszałam głos dzwoniącego chłopaka- Już możecie po mnie wyjeżdżać..Weź Reusa po drodze i myślę, że za 20 minut będę na miejscu.

Na dźwięk nazwiska Reus aż mi serce podskoczyło.
-Zosia? Gdzie mieszkasz? Moze podrzucić Cię gdzieś?- zapytał nagle Leitner.
-Nie, nie. Dziękuję. Umówiłam się z przyjaciółką, ze mnie odbierze- skłamałam by nie jechać z nimi autem.
Rzeczywiście. Droga do celu zajęła nam 20 minut. Miałam zamiar tak wmieszać się w tłum aby Reus mnie nawet nie zauważył ale niestety jestem taka zdolna, ze nie udało mi się to. Nasze oczy spotkały się na chwilę i po raz kolejny nie wiedziałam co robić. Więc spuściłam wzrok, rzuciłam krótkie cześć Leitnerowi po czym  wyminąwszy Gotzeusa ruszyłam do domu.

27.08.2013r, sypialnia  10:00

Całą noc spać nie mogłam. Moje myśli wciąż krążyły wokół blondyna. To jak pierwszy raz na niego wpadłam, potem drugi raz na SIP, jak mnie pijaną odprowadził do domu i został na noc, jak pocałował przed Karolem, jak dzięki niemu dałam radę zaśpiewać przed szanownym jury. Dlaczego wciąż o nim myślę? Przecież to nikt ważny, prawda?
Obiecałam sobie, ze żaden facet już nie zajmie ani troszkę miejsca w mojej głowie.
Czy ja się zakochałam?
Wmawiam sobie, że nie. Ale dlaczego w takim razie nie mogę przestać o nim myśleć? Dlaczego unikam Go jak ognia bojąc się co wydarzy się jutro. I dlaczego nie mogę spojrzeć mu w oczy po tym jak Go okłamałam?
W głowie ciągle siedzą mi jego słowa: "Myślałem, ze jesteś inna ale wiesz co? Cieszę się, że tak się skończyło. Dla mnie już nie istniejesz. Nie znamy się."
Nie będę już mu wchodzić w drogę. Może i się zakochałam ale widocznie to musi się skończyć prędzej niż się zacznie.
Także rozdział MARCO REUS uważam za zamknięty.
Z rozmyślań wyrwał mnie dzwonek do drzwi. Wstałam aby otworzyć i ku moim oczom ukazał się listonosz, który trzymał w ręku wielką kopertę.
-Pani Zosia Roztocka?- zapytał
-Tak
-Proszę tu podpisać. Polecony dla Pani.

Odebrałam od mężczyzny list i zajrzałam do środka po czym przeczytałam:
"Ogłaszamy, iż Pani Zofia Roztocka po przesłuchaniu dostała się do naszej uczelni na kierunek muzyczny z połączeniem tańca i teatru.
Pierwsze zajęcia organizacyjne zaczynamy o godz. 19.00  pierwszego października"

Myślałam, że ze szczęścia do nieba podskoczę. Dostałam się na mój wymarzony kierunek!
Chociaż ta jedna rzecz poszła zgodnie z planem. Zadzwoniłam od razu do Sim, aby poinformować ją o przebiegu zdarzeń.
-No to trzeba uczcić!- stwierdziła blondynka po czym poinformowała mnie, że za pół godziny będzie u mnie.
-Simone! Chwila! Chwila! Ja muszę iść do pracy! Spotkajmy się wieczorem u mnie, dobrze?

Po ustaleniu szczegółów zaczęłam przygotowywać się do pracy. Jakoś wyjątkowo nie miałam na nic ochoty więc szybko zrobiłam sobie koka na głowie i specjalnie nie malując się pognałam na Idunę.
Gdy weszłam na stadion piłkarze już mieli trening. Prześlizgnęłam się niezauważalnie do mojego sektora i zaczęłam sprzątać.
-I co dotarłaś jakoś do domu?- z pracy wyrwał mnie głos Leitnera.
-Tak, dałam radę.
-Wiesz co, mam propozycję. Robię jutro imprezę. Przyjdziesz prawda?
-Wiesz co Mo...Nie wiem, chyba....
-Ale no weź mnie nie denerwuj nawet, musisz być i już.

Wywróciłam oczami i zgodziłam się w końcu przyjść na party do Moritza.
Piłkarz kazał mi dać mój telefon po czym zapisał mi swój numer i adres w telefonie. Widziałam kątem oka jak całą sytuację obserwuje Marco, który siedział z Mario na ławce.
-Leitner! Koniec przerwy!- krzyknął Klopp

Po kilku minutach gry Mo kontuzjowany zszedł na ławkę. Obserwowałam wszystko z trybun, gdyż czekałam na resztę aby iść posprzątać szatnię. Biedny Moritz nie mógł stanąc na prawą stopę, gdyż bolała Go kostka.
Sprawcą tego był Marco Reus.....Nie wiedzieć czemu.....
-------------------------------------------------------------
Cześć Kochane:**
Co tam u Was?
Jak w szkole?:)
HAHAHAH
Chciałam podziękować za miłe słowa pod poprzednim rozdziałem odnośnie mojego leku przed krowami:"D
Jesteście WIELKIE!
Pozdrawiam:**
Julita