Rozdział 12

14.08.2013r, w drodze na SIP, 11:00

Marco Reus mnie pocałował.
Simone oszaleje.
Nie no bez przesady. Chciał tylko pomóc, zrobił to żeby Karol się odczepił.
Prawda?
Ta myśl nie daje mi spokoju, muszę z nim porozmawiać.
Reus tak jak i reszta chłopaków przebierali się w szatni. Załatwię tę sprawę więc po treningu.
Gdy sprzątałem poczułem wibracje w kieszeni wiec wyjęłam telefon. Był tam sms.
Jeden ale jakże treściwy.
                                     Nieładnie tak puszczać się po katach z piłkarzykami. Ilu jeszcze zaciągnęłaś do                                                 łóżka? Ale wybaczam Ci tę zdradę, bo Cie kocham.
                                            Twój na zawsze- Karol
Jaką zdradę?
Jakie puszczać?!
Tego już było za wiele
-Odbierz ten cholerny telefon Karol!-byłam wściekła na tego idiotę
-Słucham?
-No i bardzo dobrze, że słuchasz. Wbij sobie do tego pustego łba, ze my nie będziemy już razem. Rozumiesz? Nie będziemy. Amen!
-To przez tego blondyna, tak?
-Żegnam- stwierdziłam po czym rzuciłam telefonem
Chyba dość głośno krzyczałam bo wszystkie oczy zwrócone były na mnie.
-Panowie przerwa- zarządził Klopp
Poczułam czyjąś dłoń na ramieniu
-Zosia?- zapytał Reus- Zośka, zostaw tą miotłę.
-A Ty czego ode mnie chcesz?- wrzasłam na blondyna- Przepraszam, poniosło mnie
-Co jest?
-...
-Karol, tak?
Pokiwałam twierdząco głową.
-Marco to co wczoraj było...to tylko tak, żeby Karol się odczepił prawda?
Blondyn spojrzał głęboko w moje oczy i rzekł:
-Tak. Oczywiście, że tak.
-Przepraszam, muszę już iść, mam dziś przesłuchanie na uczelni. Chyba nie dam rady tam wystąpić.
-Wiesz co? Pójdę Cię odprowadzić.
-A trening?
-I tak dziś już nie pogram, coś mi się w stopę stało.
-A dasz radę iść?
-No jasne, najwyżej weźmiesz mnie na barana.
-Bardzo śmieszne. Boki zrywać- uśmiechnęłam się mimowolnie.
-Wreszcie się uśmiechnełaś. Nie jest Ci zimno?- zapytał Marco
-No brawo geniuszu. Jest!
-Trzymaj- Reus podał mi swoją kurtkę.
-Oj Reus. Ciągle noszę Twoje rzeczy.
-Od następnego razu pobieram opłatę.
-W porządku, w takim razie następnego razu nie będzie- zaśmialiśmy się obydwoje.
Dalszą drogę pokonaliśmy w milczeniu. Głównie dlatego, ze tak się stresowałam, ze nie byłam w stanie racjonalnie myśleć.
-To tutaj. Dzięki za odprowadzenie- rzekłam do Marco i ruszyłam do środka.
Dopiero w poczekalni zauważyłam, ze nie oddałam mu kurtki.
Czekałam na moją kolej i czekałam...
Myślałam, ze tam zakwitnę i gdy została jeszcze jedna osobą przede mną to po prostu stamtąd uciekłam.
Na zewnątrz oparty o barierkę stał nadal Marco.
-A co Ty tu jeszcze robisz?
-Tak myślałem, że zwiejesz. Chodź- złapał mnie za rękę i pociągnął tam skąd przyszłam.
-Ale ja nie chcę, nie nadaje się do tego.
-Oni to ocenią czy się nadajesz czy nie.
-No właśnie i tego się...- przerwałam bo zobaczyłam atak biegnących fanek, które krzyczały Marco Reus!
-Chodź tu się schowiemy- blondyn pociągnął mnie do schowka na szczotki.
Staliśmy tak ściśnięci jak sardynki w puszce aż Reus przemówił:
-Zamknij oczy.
-Po co?
-No zamknij
-Wyobraź sobie sale pełną ludzi
-No?
-I Ciebie na scenie. Co czujesz?
-Że mdleję. Wszyscy się na mnie gapią. Zafałszowałam i wszyscy rzucają we mnie zgniłymi pomidorami.
-Dobra, otwórz lepiej te oczy.
-Też tak na początku miałem, że wychodząc na stadion pełen ludzi stresowałem się tak, ze masakra i jeszcze trzeba było pokazać się z jak najlepszej strony ale wiesz co? W takim momencie zamykasz na chwilę oczy, otwierasz i wyobrażasz sobie, że wszyscy są nago a Ty jedna ubrana i to oni mają się wstydzić a nie Ty.
-Marco, boję się.
-Wiem. Ale idź bo Ci kolejka przepadnie.
-Ok, idę.
Poszłam do sali numer dziewięć, akurat wywoływali moje nazwisko.
Już miałam zacząć śpiewać gdy poczułam ogromny ucisk w gardle. Popatrzyli się na mnie jakbym była jakimś muzealnym eksponatem po czym przewodniczący komisji rzekł:
-Spokojnie, jeszcze raz.
Wtedy zamknęłam na chwilę oczy, otworzyłam je po chwili po czym wyobraziłam sobie wszystkich nago.
W miarę przyzwoitości oczywiście.
I zaśpiewałam najlepiej jak umiałam.
-Dziękujemy, nasza decyzja powinna być dostarczona pocztowo w ciągu pięciu dni roboczych.
-Dziękuję. Do widzenia.
-Do widzenia- odrzekli
W dali zauważyłam stojącego Reusa.
-Marco! Udało się! Byli nadzy....i...i...
-Zaśpiewałaś?
-Tak! I to jak! Ja Cię....Przecież...Ja nigdy....

-Dobrze już. Chodź idziemy stąd.
Byłam tak szczęśliwa, że całą drogę trajkotałam jak najęta.
-Zosia, chyba tu mieszkasz.
-Już? O kurczę. Ale się zagadałam. To do jutra.
-Paa- odrzekł blondyn
-Marco! A kurtka?- zapytałam zauważając na sobie męską odzież.
-Jutro oddasz.
-Okey!
--------------------------------------------------------
No to dwónasteczka <33
Podoba się?
Bo mi średnio...
Miało być inaczej ale cóż...
Buziaki:**
Julita