Rozdział 35

02.10.2013r, kawiarnia, 18:00

Siedząc w kawiarni zerkałam co chwila na Reusa, który mierzył wzrokiem mojego nowego ochroniarza, który siedział stolik dalej od Nas. Miałam juz tego dość.
-Może się z Nim umówisz?- zapytałam

-Co? Z kim?
-Patrzysz się co chwila w tamtą stronę. Przestań już.
-Jakiś dziwny on jest. Nie uważasz?- zapytał Marco.
-Nie. To tylko Twoje chore wizje. Przestań snuć domysły i idź po coś do picia- rozkazałam Reus'owi.
Gdy blondyn podszedł do baru po chwili przyszedł do mnie ochroniarz.
-Przepraszam, mogę na chwilę?
-Tak, jasne. Coś się stało?
-Możemy na chwilkę wyjść na zewnątrz? Tam wszystko wytłumaczę.
-Jasne, że możemy tylko Reus....
-Za chwilę wracamy, naprawdę. Nawet się nie skapnie, że nas nie ma- stwierdził mężczyzna
-Dobrze, to chodźmy.

Podążałam w stronę wyjścia gdy na zewnątrz poczułam jak ktoś przykłada mi rękę do ust, tak abym nic nie mogła powiedzieć.
-Bądź grzeczna to Ci nic się nie stanie- stwierdził ochroniarz wypychając mnie na siłę do auta.
Przez całą drogę miałam związane oczy wraz z rękoma z tyłu tak abym nie uciekła.
Od tej pora byłam przerażona nie na żarty. Dlaczego nie posłuchałam Reusa? Co ten facet ode mnie chce?
-Wychodzimy maleńka- stwierdził mężczyzna ciągnąc mnie za sobą. Po paru minutach poczułam jak zdejmuje mi opaskę z oczu.
I wtedy ukazał się Karol.
-Nie spodziewałaś się co?
-Ty podła świnio. Co to ma znaczyć!? Gdzie ja jestem w ogóle.

-Jesteś ze mną czyli tak jak powinno być od samego początku, rozumiesz?
-Ty jesteś nienormalny! Puszczaj mnie!- wyrywałam się z objęć Karola.


*Oczami Marco*

Wróciłem do stolika z dwoma kubkami ciepłej kawy lecz po Zosi nie było śladu. Została tylko jej kurtka i torba. Pomyślałem, że poszła do łazienki więc postanowiłem poczekać. W międzyczasie zdążyłem już wypić swoją kawę i wtedy doszło do mnie, że tego ochroniarza też nie ma. Wybierając numer do blondynki przyłożyłem telefon do ucha.

 Po chwili usłyszałem z torby jej telefon. No tak nie zabrała Go ze sobą. Wziąłem więc jej kurtkę, torbę i wyszedłem na zewnątrz. Zosi nigdzie nie było. Ani jej, ani tego napakowanego zboczeńca.. Na pewno coś z Nim nie tak. Nie na darmo się tak na nią patrzył. Przez głowę przechodziły mi wizje co on może jej w tym momencie robić. Nie namyślając się długo wsiadłem w samochód i ruszyłem na policję.
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
-Jak to Pan nic nie wie?- zapytałem się komendanta.
-Doszło do Nas powiadomienie, że Pani Roztocka przerwała usługi naszej ochrony.
-Skoro je przerwała to kim był ten facet?
-Panie Reus nie mam pojęcia. Ale dziwne to wszystko. Obiecuję się tym zająć. Niech Pan wraca do domu i oczekuje na jakieś wieści.


*Zosia*

Obudziłam się w jakimś obskurnym pomieszczeniu zamknięta na klucz. To koniec- pomyślałam sobie, gdy nagle drzwi się uchyliły.
-Zjedz coś- powiedział Karol.
-Nie mam zamiaru. Wypuść mnie stąd.
-Nigdzie nie pójdziesz. Zosia, nie rozumiesz co ja do Ciebie czuję?
-Karol czy ty nie rozumiesz, że ja już do Ciebie nic? To koniec. My nie będziemy razem. Powinieneś się leczyć. Nie możesz mnie tak po prostu porywać i twierdzić, że będziemy razem. Ja tego nie chcę. Rozumiesz?
-Pamiętasz jak mówiłem, że będziemy razem? To się może udać, naprawdę.
-Karol, nie. Nie kocham Cię! I to już od dawna. Proszę wypuść mnie i zapomnijmy o wszystkim. Nie zgłoszę tego na policję.
-Za daleko już to zaszło Zosik. Będziesz ze mną czy tego chcesz czy nie. Jasne?- zapytał Karol.
-Po moim trupie!- wykrzyczałam mu prosto w twarz.
-Zobaczymy- wyszedł zamykając znów drzwi na klucz.
Boję się, tak bardzo się boję.
**********************************************
Dzień dobry :*
Mam nadzieję, ze przeraziliście się choć trochę.
Tak mnie naszło :)
Czy Zosia wyjdzie z tego cało..tego jeszcze nie wiem.
Jeszcze nie mam koncepcji na następny rozdział :)
Dlatego czytajcie, obserwujcie, wyczekujcie :)
Do piątku :*
Buziaki:**