Rozdział 36

03.10.2013r, dom, 08:00

Oczami Marco

Drzemałem na fotelu gdy w telefonie rozległ się dzwonek.
-Panie Reus? Wiemy kim on jest. To Karol Zieliński.
-Zabiję gnoja.
-Spokojnie wiemy gdzie On jest. Jeśli ma Pan czas proszę być za piętnaście minut na komisariacie.
Dwa razy nie trzeba było mi tego mówić. Ubrałem buty i pojechałem na posterunek.

***

-Jednostka policyjna namierzyła Go w opuszczonym domu pod Dortmundem- zrelacjonował mi policjant.
-No to na co czekamy?- zapytałem
-Oczywiście. Już jedziemy- stwierdził funkcjonariusz po czym wsiadając do auta wszyscy ruszyli pod Dortmund.

***

Oczami Zosi

Obudziło mnie zimno, które dobiegało z nie domkniętych okien w pomieszczeniu. Związana grubymi linami siedziałam w rogu pokoju i modliłam się o to, by ktoś mnie stąd wyciągnął. Co jakiś czas przychodził do mnie postawny mężczyzna z jedzeniem. Lecz nie miałam zamiaru nic przełknąć. Koniec końców miałam strasznie ściśnięty żołądek. Po chwili wszyscy wbiegli do pokoju i zakleili mi usta taśmą.
Karol podszedł do mnie i rzekł:
-Nawet nie próbuj krzyczeć, jasne? Twój kochaś jest naprawdę szybki ale i tak Cię stąd nie wyciągnie. Wiec lepiej milcz jeśli nie chcesz aby coś Ci się stało.
Wszyscy siedzieli cicho jak myszy pod miotłą udawając, że w środku nikogo nie ma. W pewnym momencie usłyszano głos z megafonu:
-Karolu Zieliński wiemy, że tam jesteś. Wyjdziesz dobrowolnie albo wkroczymy tam sami!
-Cholerny piłkarzyna!- zaklął pod nosem Zieliński. -Zrobimy tak- wyprowadźcie po cichu ją tylnym wyjściem a ja wyjdę. Nie puszczę parę z gęby więc po 48h będą musieli mnie wypuścić. A tu macie adres. Tam ją przechowajcie- Karol wcisnął jednemu z mężczyzn kartkę.
Wszystko ładnie i pięknie by było tylko zapomnieli mnie ponownie związać. Cholernie się bałam ale wyboru nie było.

Gdy Karol wyszedł puściłam się za nim. i w tym momencie ujrzałam Reusa przepełnionego nienawiścią do Polaka. Gdy postanowił się na Niego rzucić z przerażeniem krzyknęłam:
-Marco nie! On ma ze sobą.....
Nóż. Tak chciałam krzyknąć ale było już za późno. Reus leżał zakrwawiony na ziemi a policja zaczęła gonić Karola, który w tym momencie uciekał w siną dal. Policjant, który został ze mną na miejscu zadzwonił po pogotowie. Ja natomiast klęczałam przy Reusie.
-Marco....proszę nie zostawiaj mnie- szlochałam podtrzymując blondynowi głowę.
-Zosia?- szeptem wydusił z siebie blondyn -Uratowałem Cię
-Tak wiem- uśmiechnęłam się przez łzy. -Nie zamykaj oczu dobrze? Obiecasz mi to?- zapytałam patrząc w brązowe tęczówki Marco.
-Kocham Cię- stwierdził Reus po czym odpłynął.
-Marco! Nie możesz! Obudź się! Słyszysz?!- szarpałam jak nienormalna za koszulkę blondyna ale On ani drgnął. W tym samym momencie oślepiło mnie światło pogotowia ratunkowego.
-Co tu się stało?-zapytał ratownik
-Został skaleczony nożem. Błagam pomóżcie mu. On się wykrwawi!- stwierdziłam załamana.
-Niech się Pani uspokoi. Zrobimy co w naszej mocy- odrzekł mężczyzna po czym zapytał czy jadę z nimi do szpitala.
-Oczywiście- oznajmiłam.
Leżał taki nieprzytomny. Zupełnie jak nie on. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Ani smutku ani rozpaczy bo o radości nie ma tutaj co mówić.
Wydawało mi się, że godziny mijają w tej poczekalni. A gdy w końcu Go wywieźli z sali operacyjnej to i tak niczego ciekawego nie dowiedziałam się od lekarza, bo przecież nie jestem rodziną. Zrezygnowana opadłam na krzesło zwieszając głowę w dół.
-Ty jesteś Zosia, prawda?-spytała się kobieta.
-W czymś mogę pomóc?- zapytałam zdziwiona patrząc w górę.
-Stephanie Reus. Mama Marco. Mój syn wiele o Pani opowiadał.
-Przepraszam.
-Za co?- zapytała siadając obok.
-To przeze mnie to wszystko. Nie powinien teraz tam leżeć. To moja wina. Ja powinnam cierpieć za Niego.
-Nie mów tak. Proszę- rzekła kobieta podając mi chusteczkę- Gdybyś była złym człowiekiem Marco by się do tego nie dopuścił- stwierdziła przytulając mnie.
**************************************************
Cześć Moje Drogie :)
Tak wiem, wiem jestem straszna :)
Mam nadzieje, ze mnie nie zlinczujecie :D
Jak myślicie Marco przeżyje?
Miłego weekendu majowego! :*

Całuski :***