Rozdział 37

04.10.2013r, szpital, 16:00

Oczami Marco:

Ból całego ciała wyrwał mnie ze snu. W pomieszczeniu było widno. Uniosłem dłoń aby dotknąć obolałej jeszcze głowy i wtedy natknąłem się na drzemiącą Zośkę, która drgnęła i uniosła głowę.
-Nie śpisz?
-Chcę pić
-Już- wstała z podłogi i chwyciła butelkę z szafki. -Usiądziesz?
Oparłem się na łokciach odrywając klatkę piersiową od łóżka.
-Jak się czujesz?- zapytała Zosia
-Dobrze słoneczko. A dlaczego Ty śpisz na podłodze?
-Nie śpię tylko tak jakoś wyszło. Już niedługo stąd wyjdziesz. W domu będzie Ci wygodniej.
-Usiądź przy mnie, tutaj- poklepałem materac.

Zosia zajęła miejsce na brzegu szpitalnego łóżka. Chwyciłem jej rękę aby usiadła bliżej.

 

-Nie powinieneś się przemęczać- szepnęła

-Twoja bliskość mnie nie męczy. Cieszę się, że jesteś już wolna.

-Tylko jaką cenę za to zapłaciłeś.

-To nie ma znaczenia. Ważne, że Go zamknęli- wtedy dostrzegłem bladość policzków, zapuchnięte powieki oraz zmęczone oczy Zosi.

-Zosik, jedź do domu, wyśpij się.

-Nie ma mowy. Nie chcę żebyś był sam- stwierdziła Roztocka.

-Zosiu- przeczesałem palcami Jej włosy. -Jesteś zmęczona, pewnie dawno nie jadłaś nic ciepłego, musisz o siebie dbać.

-Odpocznę jak wrócisz do sił.- lubiłem troskę Zosi i jej obecność. Najchętniej wcale nie rozstawałbym się z Nią. Ale przecież nie może mieszkać w szpitalu.

***4 dni później***OCZAMI ZOSI***

Marco szybko wracał do zdrowia i sprawności. Nie chciał być dla nikogo ciężarem więc skrzętnie ukrywał, że jeszcze odczuwa ból. On o tym nie wie ale to widzę.Lekarze zapewniali, że wszystko jest w porządku a dyskomfort oraz osłabienie wynikają z uszkodzenia mięśni, które muszą wrócić do dawnej sprawności.

sypialnia 10.10.2013r, 22:10

Kładłam się już spać gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Zeszłam więc na dół by otworzyć.
-Marco? A co Ty tu robisz o tej porze?.....Wejdź- wpuściłam blondyna do środka.- Napijesz się czegoś?
-Tak...Nie.....Soku- wybełkotał Reus.
-Więc jak na studiach?....-Jak się czujesz?- zapytaliśmy w tym samym czasie.
-Na studiach ok- odparłam.
- U mnie też lepiej....Dobra powiem prosto z mostu....
-Tak?
-Zośka nie wiem co się u Ciebie dzieje, nie widujemy się prawie w ogóle. Coś nie tak?- zapytał Marco.
-Nie, wszystko w porządku tylko po prostu dopóki jest początek semestru to pracuję więcej, bo później będzie sesja i nie będę miała czasu.
-Więc to tylko o kasę chodzi?
-No właściwie to tak.
-Przecież wiesz, że nie musisz wcale pracować. Ja mogę....
-O nie. Po tych wszystkich przeżyciach nie mam zamiaru już od nikogo brać pieniędzy.
-Zosiu rozumiem. Po prostu kiedyś było inaczej. Ja chodziłem na treningi. Ty też pracowałaś i był na wszystko czas.
-Marco, masz takie odczucia bo siedzisz obecnie w domu. Nie możesz trenować. Naprawdę zrozum.
-Martwię się o Ciebie po prostu. Za dużo pracujesz- stwierdził blondyn.
-Na pewno o to chodzi? Bo wydaje mi się, że po prostu chodzi o to, że nie masz co robić a mnie nie ma w pobliżu. Nie bądź egoistą.
-Słucham?! Naprawdę myślisz, że jestem aż takim bufonem, żeby tylko o sobie myśleć? Nie wiem czy pamiętasz dlaczego nie mogę trenować!
-Bo dałeś się napaść temu psychopacie.

-Tak? To przepraszam, że w ogóle próbowałem ratować Ci tyłek! Cześć- rzucił Reus po czym wyszedł z domu.
*********************************
Cześć Skarbki :**
Matko tak mnie szantażowałyście :D
Poczułam się zagrożona i przywróciłam Marco do życia :)
Ale to nie koniec problemów!
W ogóle przed chwilą oglądałam reklamę w której występuje Lewy z Anią i jestem zniesmaczona.
Totalny chłam....Jasno na białym widać, jakby Lewy przeszedł tylko z powodu większej kasy:(
Pozdrawiam :**